Tykotek Pstry – informacje ogólne
Tykotek pstry (łac. Xestobium rufovillosum) to niewielki, zaledwie kilkumilimetrowy chrząszcz występujący na terenie całej Polski oraz Europy. Pomimo swoim niewielkich rozmiarów jest bardzo groźny, głównie z powodu żerowania nie tylko w drewnie użytkowym, ale doskonale radząc sobie w naturze, żerując w starych konarach.
Jego faworytem żywieniowym są przetworzone użytkowe drzewa liściaste, przez co przynosi ogromne szkody w gospodarce drzewnej.
Tykotek pstry – występowanie
Tykotek pstry jest chrząszczem dosyć pospolitym. Spotykany na terenie całej Polski oraz Europy, ale także wszędzie tam, gdzie klimat jest umiarkowany i wilgotny np. w Stanach Zjednoczonych. Wraz z rozwojem przemysłu drzewnego zasiedlił liczne nowe miejsca, do których został przewieziony wraz z materiałem.
Tykotek pstry – cykl rozwojowy, larwa
Tykotek rozmnaża się latem, w okresach od kwietnia do czerwca. Samica składa średnio ok. 60 jaj, a larwa od razu po wylęgu rozpoczyna żerowanie. Larwa tykotka jest biała, z dwoma czarnymi plamami na głowie. Larwa zaopatrzona jest także w kolce, które mają pomagać w przemieszczaniu się. Osiąga długość do 10 mm.
Dorosłe osobniki tykotka osiągają rozmiar zaledwie około 6 mm. Ciało zbudowane jest z chitynowego pancerza barwy brunatnej, z małymi włoskami o nieco jaśniejszym zabarwieniu, które tworzą na powierzchni pancerza jasne plamy. Posiada także jedenastoczłonowe, nitkowate czułki.
Tykotek pstry jest w stanie przeżyć w drewnie od 2 do 10 lat i doskonale dostosowuje się do warunków.
Tykotek pstry – szkody i zwalczanie
Tykotek pstry wyrządza ogromne szkody w strukturze drewna użytkowego – tunele drążone przez larwy są na tyle rozwinięte, że trwale ingerują w strukturę drewna, co prowadzi do znaczącego osłabienia konstrukcji z niego wykonanych. Jest częstym mieszkańcem konstrukcji zabytkowych, co stanowi poważny problem kulturalny.
Główną metodą jest zwalczanie poprzez gazowanie konstrukcji. W związku z poważnym zagrożeniem, jakie niesie za sobą ten niewielki chrząszcz, powstają także metody wykorzystujące najnowsze technologie. Dobiera się je i wykorzystuje w zależności od intensywności zamieszkiwania owada.
